Αγαπητή Μαρία γεια σου
Σου γράφω για μια ακόμα φορά και μάλλον αυτό θα είναι το τελευταίο ας το πούμε γράμμα μου. Δεν ξέρω αν θα σου λείψουν τα μικρά αυτά ποιηματάκια μου τα οποία έβγαζα με την ψυχή μου. Αν έχεις την απορία γιατί σου τα στέλνω δεν θα μπορώ να σου απαντήσω με σιγουριά.
Ίσως με τράβηξε η ζεστασιά της φωνής σου και στο μυαλό μου να σχημάτισα μια εικόνα για εσένα ίσως η ανάγκη να βρω κάτι ικανό να μου γεμίσει κάτι τη χλυαρή ζωή μου. Με σιγουριά δεν ξέρω όμως.
Δεν θα σε κουράσω άλλο όμως και πριν σου πω ευχαριστώ που με ανέκτικες θα κλείσω με ένα ποιηματάκι.
Καθόταν εκεί σιωπηλός με το βλέμμα του καρφωμένο
Στον ουρανό σα να περίμενε κάτι.
Τίποτα δεν έδειχνε να μπορεί να του αποσπάσει την προσοχή του.
Οι στάλες της βροχής έπεφταν ασταμάτητα στα μάγουλά του
Και έμοιαζαν με δάκρυα.
Μακάρι να ήταν αληθινά σκέφτηκε έτσι ώστε να μπορούσαν
Να τα δουν οι περαστικοί και να του έδινα κάποια σημασία.
Το βλέμμα του εξακολουθούσε να ήταν καρφωμένο στον ουρανό
Και αυτό που έδειχνε να περιμένει δεν είχε εμφανιστεί ακόμα.
Ήταν εκεί τόσο καιρό που και αυτός δεν θυμάται.
Το πέρασμα των εποχών όμως είχε αφήσει τα σημάδια του
Όπως και κάποιοι περαστικοί.
Ήταν σημάδια βαθιά και αν δεν έτρεχε αίμα οι πληγές ήταν βαθιές.
Καθώς περίμενε θυμήθηκε μια ιστορία ενός ανθρώπου που
Δέχτηκε να βγάλει μια φωτογραφία μαζί του όμως του
Έμεινε μόνο η φωτογραφία.
Τώρα ή είχαν γίνει αληθινά δάκρυα και καθώς γινόντουσαν ένα με την βροχή κυλούσαν στα μάγουλά του και φεύγοντας από αυτά έπεφταν στα πόδια του και χανόντουσαν.
Έτσι ήθελε να χαθεί και αυτός όμως έκανε υπομονή έχοντας στραμμένο το βλέμμα του στον ουρανό περιμένοντας
Να έρθει αυτό που θα του ζεστάνει την καρδιά του
Και θα κάνει τα δάκρυα λύπης δάκρυα χαράς…
Συγνώμη που χρησιμοποίησα τον υπολογιστή.
Σου γράφω για μια ακόμα φορά και μάλλον αυτό θα είναι το τελευταίο ας το πούμε γράμμα μου. Δεν ξέρω αν θα σου λείψουν τα μικρά αυτά ποιηματάκια μου τα οποία έβγαζα με την ψυχή μου. Αν έχεις την απορία γιατί σου τα στέλνω δεν θα μπορώ να σου απαντήσω με σιγουριά.
Ίσως με τράβηξε η ζεστασιά της φωνής σου και στο μυαλό μου να σχημάτισα μια εικόνα για εσένα ίσως η ανάγκη να βρω κάτι ικανό να μου γεμίσει κάτι τη χλυαρή ζωή μου. Με σιγουριά δεν ξέρω όμως.
Δεν θα σε κουράσω άλλο όμως και πριν σου πω ευχαριστώ που με ανέκτικες θα κλείσω με ένα ποιηματάκι.
Καθόταν εκεί σιωπηλός με το βλέμμα του καρφωμένο
Στον ουρανό σα να περίμενε κάτι.
Τίποτα δεν έδειχνε να μπορεί να του αποσπάσει την προσοχή του.
Οι στάλες της βροχής έπεφταν ασταμάτητα στα μάγουλά του
Και έμοιαζαν με δάκρυα.
Μακάρι να ήταν αληθινά σκέφτηκε έτσι ώστε να μπορούσαν
Να τα δουν οι περαστικοί και να του έδινα κάποια σημασία.
Το βλέμμα του εξακολουθούσε να ήταν καρφωμένο στον ουρανό
Και αυτό που έδειχνε να περιμένει δεν είχε εμφανιστεί ακόμα.
Ήταν εκεί τόσο καιρό που και αυτός δεν θυμάται.
Το πέρασμα των εποχών όμως είχε αφήσει τα σημάδια του
Όπως και κάποιοι περαστικοί.
Ήταν σημάδια βαθιά και αν δεν έτρεχε αίμα οι πληγές ήταν βαθιές.
Καθώς περίμενε θυμήθηκε μια ιστορία ενός ανθρώπου που
Δέχτηκε να βγάλει μια φωτογραφία μαζί του όμως του
Έμεινε μόνο η φωτογραφία.
Τώρα ή είχαν γίνει αληθινά δάκρυα και καθώς γινόντουσαν ένα με την βροχή κυλούσαν στα μάγουλά του και φεύγοντας από αυτά έπεφταν στα πόδια του και χανόντουσαν.
Έτσι ήθελε να χαθεί και αυτός όμως έκανε υπομονή έχοντας στραμμένο το βλέμμα του στον ουρανό περιμένοντας
Να έρθει αυτό που θα του ζεστάνει την καρδιά του
Και θα κάνει τα δάκρυα λύπης δάκρυα χαράς…
Συγνώμη που χρησιμοποίησα τον υπολογιστή.
Φιλάκια!!!
Γιάννης
================================
Να ένα γράμμα που δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες! Δεν θυμάμαι αν ο "Γιάννης" είναι ένας ακόμη φίλος από αλληλογραφία ή είναι ένας φανατικός ακροατής μου που τον έλκυε η φωνή μου και γενικά έπλαθε διάφορα με την φαντασία του.
Κατά καιρούς στην ραδιοφωνική μου πορεία, υπήρχαν άνθρωποι που μου έστελναν διάφορα προκειμένουν να δείξουν τον θαυμασμό τους: λουλούδια, δισκάκια σε βινύλιο (45άρια για την ακρίβεια), cd με τις μουσικές τους προτιμήσεις, καρτούλες, γλυκά κλπ κλπ.. Άλλοι πάλι μου εκδήλωναν την αγάπη τους με ποιηματάκια που πολλές φορές σου έδιναν να καταλάβεις πως κάπου υπήρχε μια ερωτική εξομολόγηση περιμένοντας ανταπόκριση.
Με γοήτευε που κάποιοι με ερωτεύονταν μόνο απ' την φωνή μου, όμως προσπαθούσα πάντα να τους προσγειώσω λέγοντάς τους είτε τηλεφωνικά είτε μέσω των εκπομπών μου πως "καμιά φορά αυτό που ακούνε ίσως να μην ανταποκρίνεται στην φαντασίωσή τους". Το θετικό είναι ότι η προσγείωση σε κάποιες στιγμές δημιούργησε κι όμορφες φιλίες (σχέσεις όχι), άσχετα αν δεν κράτησαν στην πορεία... λόγω διαφόρων υποχρεώσεων.
Βλέπετε η ζωή μας τα φέρνει έτσι, που επιλέγεις να έχεις λίγους φίλους και καλούς και κυρίως που του ξέρεις χρόνια ολάκερα και που μπορούν να ανεχτούν τις επαγγελματικές σου τρικλοποδιές-αλλαγές-διαφοροποιήσεις-ωράρια κλπ κλπ κλπ κάτι που οι νέοι φίλοι δεν μπορούσαν να δεχθούν γιατί θεωρούσαν πως όταν κάνεις μια 2ωρη εκπομπή στο ραδιόφωνο είναι και 2 οι ώρες απασχόλησης σου σε αυτό. Όμως δεν είναι έτσι, γιατί πέρα απ' το 2ωρο υπάρχει και ο χρόνος προετοιμασίας για την επόμενη εκπομπή οποιοδήποτε κι αν είναι το αντικείμενό της!
