Σχολικά
Αυτή την εβδομάδα μας ήρθαν καινούριοι καθηγητές με αποτέλεσμα αλλαγή ωρών των μαθημάτων και λιγόστευση τμημάτων. Την Πέμπτη πήγαμε εκδρομή (περίπατο) στο πάρκο. Την Παρασκευή μας έδωσαν νέο πρόγραμμα μαθημάτων. Καινούριους καθηγητές που πήρε το τμήμα μου ήταν στις Πολιτικές Επιστήμες, στην Ιστορία Δέσμης, στα Νέα στην Έκθεση και στα Αγγλικά. Και να πεις πως είναι καλοί, όλοι τους στουρνάρια. Τα λένε όπως θέλουνε χωρίς να καταλαβαίνουν αν ο άλλος τους καταλαβαίνει.
Οικογενειακά
Ο πατέρας μου έφυγε πάλι για την Άμφισσα την Δευτέρα. Ενώ την Τετάρτη ο θείος μου ο Μιχάλης με ειδοποίησε να πάω στο χωριό για να υπογράψω στο εκλογικό βιβλιάριο. Την ίδια μέρα πήγα στο χωριό για την υπογραφή. Την Πέμπτη κατέβηκα με την μάνα μου στην αγορά για ν'αλλάξουμε ένα νήμα για μπλούζα και μετά πήγαμε στο Παθολόγο για να δει τις πλάκες της.
Προσωπικά
Εγώ όμως δεν παύω να παίρνω τηλέφωνο στο μαγαζί του Γιώργου για να δω αν είναι εκεί. Συνεχώς βγαίνει ο πατέρας του στο τηλέφωνο. Τον ίδιο τον πέτυχα την Τετάρτη το μεσημέρι, μα το έκλεισα. Την Παρασκευή το απόγευμα πήγα στην εφημερίδα και πέρασα απ'το μαγαζί του Γιώργου όπου τον είδα με το ακουστικό του τηλεφώνου στ'αυτί. Ήταν τόσο ωραίος μ'εκείνο το καρό πράσινο πουκάμισο που φορούσε. Για να λεώ όμως και την αλήθεια, ότι και να φορέσει αυτό ο άνθρωπος είναι πολύ-πολύ γλύκας! Διαθέτει τόση γοητεία που σου είναι αδύνατο να περιγράψεις το πόσο σε προσελκύει. Το ίδιο συμβαίνει και με μένα. Περιμένω την κατάληξη.
Διάφορα
Η Γιώτα μου είπε για την συνάντησή της με τον Δημοσθένη μέσα σ'αυτή την εβδομάδα. Την Τετάρτη πήγα στο χωριό για να υπογράψω για το εκλογικό βιβλιάριο. Την Παρασκευή πήρα από την Γιώτα την κασσέττα της: Super Stars-Super Hits για να την ακούσω, δίνοντάς την μία δική μου όπου τραγουφά ο "Μάικλ Νάιτ" το "Do you love me". Να δούμε θα μου την φέρει την Δευτέρα ή καμιά Παρασκευή και την θέλω την κασσέττα!
Αυτή την εβδομάδα μας ήρθαν καινούριοι καθηγητές με αποτέλεσμα αλλαγή ωρών των μαθημάτων και λιγόστευση τμημάτων. Την Πέμπτη πήγαμε εκδρομή (περίπατο) στο πάρκο. Την Παρασκευή μας έδωσαν νέο πρόγραμμα μαθημάτων. Καινούριους καθηγητές που πήρε το τμήμα μου ήταν στις Πολιτικές Επιστήμες, στην Ιστορία Δέσμης, στα Νέα στην Έκθεση και στα Αγγλικά. Και να πεις πως είναι καλοί, όλοι τους στουρνάρια. Τα λένε όπως θέλουνε χωρίς να καταλαβαίνουν αν ο άλλος τους καταλαβαίνει.
Οικογενειακά
Ο πατέρας μου έφυγε πάλι για την Άμφισσα την Δευτέρα. Ενώ την Τετάρτη ο θείος μου ο Μιχάλης με ειδοποίησε να πάω στο χωριό για να υπογράψω στο εκλογικό βιβλιάριο. Την ίδια μέρα πήγα στο χωριό για την υπογραφή. Την Πέμπτη κατέβηκα με την μάνα μου στην αγορά για ν'αλλάξουμε ένα νήμα για μπλούζα και μετά πήγαμε στο Παθολόγο για να δει τις πλάκες της.
Προσωπικά
Εγώ όμως δεν παύω να παίρνω τηλέφωνο στο μαγαζί του Γιώργου για να δω αν είναι εκεί. Συνεχώς βγαίνει ο πατέρας του στο τηλέφωνο. Τον ίδιο τον πέτυχα την Τετάρτη το μεσημέρι, μα το έκλεισα. Την Παρασκευή το απόγευμα πήγα στην εφημερίδα και πέρασα απ'το μαγαζί του Γιώργου όπου τον είδα με το ακουστικό του τηλεφώνου στ'αυτί. Ήταν τόσο ωραίος μ'εκείνο το καρό πράσινο πουκάμισο που φορούσε. Για να λεώ όμως και την αλήθεια, ότι και να φορέσει αυτό ο άνθρωπος είναι πολύ-πολύ γλύκας! Διαθέτει τόση γοητεία που σου είναι αδύνατο να περιγράψεις το πόσο σε προσελκύει. Το ίδιο συμβαίνει και με μένα. Περιμένω την κατάληξη.
Διάφορα
Η Γιώτα μου είπε για την συνάντησή της με τον Δημοσθένη μέσα σ'αυτή την εβδομάδα. Την Τετάρτη πήγα στο χωριό για να υπογράψω για το εκλογικό βιβλιάριο. Την Παρασκευή πήρα από την Γιώτα την κασσέττα της: Super Stars-Super Hits για να την ακούσω, δίνοντάς την μία δική μου όπου τραγουφά ο "Μάικλ Νάιτ" το "Do you love me". Να δούμε θα μου την φέρει την Δευτέρα ή καμιά Παρασκευή και την θέλω την κασσέττα!
Επεξηγήσεις
*Σχολικά
Με το σχολείο δεν είχα και την καλύτερη των σχέσεων. Από αγγαρεία πήγαινα, για να κάνω το χατήρι των γονιών μου να πάρω εκείνο το ρημαδο-απολυτήριο, γιατί θα μου ανοίγονταν πιο εύκολα οι πόρτες για δουλειά όπως έλεγαν, απ'ότι αν είχα μόνο το απολυτήριο γυμνασίου (για υποχρεωτική εκπαίδευση). Όχι ότι μου έκαναν κακό με την επιμονή τους αυτή, αλλά τότε ένα κοριτσάκι στα 17 του δεν το έβλεπε έτσι! Είχα επιλέξει και Γ'Δέσμη, μόνο και μόνο για να αποφύγω τα μαθηματικά της Δ' που ήταν θεωρητικά (και κατά πως έλεγαν οι φήμες) ευκολότερη. Δυστυχώς όμως δεν συμπληρωνόταν ο αριθμός μαθητών ώστε να επιλέξουμε την Ε' Δέσμη που απλά σου έδινε την επιλογή να βγάλεις το λύκειο και μόνο, χωρίς βλέψεις για πανελλήνιες. Οι δε νέοι καθηγητές που μας είχαν έρθει τότε δεν θα έλεγα ότι αγαπούσαν την δουλειά τους μιας και φαινόταν ότι ήταν απλά για να βγάλουν τον μισθό της μέρας και χέστηκαν για το αν καταλαβαίναμε οι αδύναμοι μαθητές. Βρε τι σήκωνα χέρι για να μου το κάνουν λιανά αυτό που δεν καταλάβαινα, αυτοί το χαβά τους. Αυτό που είχαν παπαγαλίσει απ'το βιβλίο τους αυτό μου έλεγαν και ξανάλεγαν.
*Οικογενειακά
Ήταν η εποχή που είχαμε κινήσει διαδικασία για την έκδοση εκλογικού βιβλιαρίου. Σε μερικούς μήνες θα γινόμουν 18 και έτσι πια είχα κι εγώ το λεγόμενο εκλογικό δικαίωμα. Τι τρέξιμο που είχα ρίξει! Τρέχα για να βγάλεις φωτογραφία για ταυτότητα, τρέχα στην κοινότητα του χωριού για πιστοποιητικό γέννησης, τρέχα για χαρτόσημα και τέλος στην αστυνομία. Η δε εμπειρία να μου πέρνουν τα δαχτυλικά αποτυπώματα μου'χει μείνει χαραγμένη στο μυαλό. Λες και ήμουν ...εγκληματίας! Δεν ήξερα ότι ήταν απαραίτητο. Όπως αξέχαστος θα μου μείνει κι ο αστυνόμος που έφτιαξε εκείνο το πρώτο χαρτί αντί ταυτότητας (ήθελε μήνα τότε η έκδοση ταυτότητας), όλο νάζι. Φούστα-μπλούζα-ελαφριά πούδρα!!! Συγγνώμη που το λέω κι έτσι, αλλά ρε παιδί μου, μια τσαχπινιά του έβγαινε! Μετά δεν ξέρω τι τρέξιμο έριξα ακριβώς για το εκλογικό βιβλιάριο, αλλά είχε καταντήσει γελοίο το πέρα-δώθε για υπογραφή και ξαναματα-υπογραφή! Και να'χω και τα φροντιστήρια στο κεφάλι μου! Και φυσικά τον Γιώργο...
*Προσωπικά
Το τι τηλέφωνο έκανα κάθε φορά δεν λέγεται. Απ'το σπίτι το ψιλο-απέφευγα γιατί φοβόμουν μήπως ερχόταν ο λογαριασμός φουσκωμένος και θα είχαν χίλια δίκια για τα χαζο-τηλέφωνα που έκανα μόνο και μόνο για να τον ακούσω και να του το κλείσω. Έτσι η καλύτερη λύση ήταν από το περίπτερο που βρισκόταν κάτω απ'το φροντιστήριο. Ο περιπτεράς είχε βαρεθεί να με βλέπει κάθε λίγο και λιγάκι.
*Διάφορα
Η Γιώτα ήταν συμμαθήτριά μου και κάναμε πολυ παρέα. Σχεδόν κολλητές και η κάθε μία είχε να εξομολογείτε τους 'ερωτές' της. Ο Δημοσθένης ήταν επίσης συμμαθητήτης μας. Πολύ καλό παιδί, καλός μαθητής, όμορφος και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ήταν από εκείνα τα παιδιά που δεν έκανε διακρίσεις σε καλούς κι αδύναμους μαθητές, βλέπετε στα χρόνια μου το είχαμε κι αυτό ειδικά από μαθητές που ο μπαμπάκας τους είχε το χρήμα να ρέει... Ο Δημοσθένης ενδιαφερόταν για την Γιώτα κι από καιρό την πιλάτευε να βγουν για καφέ ή σινεμά, ώσπου τελικά το κανονίσανε... Και η Γιώτα ήταν καλό κορίτσι, καλή μαθήτρια, που λάτρευε τα μίνι και τα χρυσά κοσμήματα. Στο λαιμό της είχε να κρέμονται δύο-τρεις αλυσίδες με σταυρουδάκια κι άλλα διακοσμητικά, τα δάχτυλα των χεριών της ήταν γεμάτα δαχτυλίδια και οι καδένες στα χέρια της έκαναν θόρυβο αρκετό όποτε ήθελε να κρατήσεις σημειώσεις στο πρόχειρό της. Δεν αποχωριζόταν τα χρυσά της με τίποτε. "Θα σε κλεψουν όπως είσαι" την πειράζαμε η παρέα κι εκείνη καμάρωνε. Ήταν εποχή που τα κοσμήματα είχαν την αίγλη τους κι όχι όπως σήμερα που έτσι και δούμε τόσα πολλά σε έναν άνθρωπο τον αποκαλούμε "λατέρνα". Βλέπετε η κάθε εποχή έχει την μόδα της!
*Σχολικά
Με το σχολείο δεν είχα και την καλύτερη των σχέσεων. Από αγγαρεία πήγαινα, για να κάνω το χατήρι των γονιών μου να πάρω εκείνο το ρημαδο-απολυτήριο, γιατί θα μου ανοίγονταν πιο εύκολα οι πόρτες για δουλειά όπως έλεγαν, απ'ότι αν είχα μόνο το απολυτήριο γυμνασίου (για υποχρεωτική εκπαίδευση). Όχι ότι μου έκαναν κακό με την επιμονή τους αυτή, αλλά τότε ένα κοριτσάκι στα 17 του δεν το έβλεπε έτσι! Είχα επιλέξει και Γ'Δέσμη, μόνο και μόνο για να αποφύγω τα μαθηματικά της Δ' που ήταν θεωρητικά (και κατά πως έλεγαν οι φήμες) ευκολότερη. Δυστυχώς όμως δεν συμπληρωνόταν ο αριθμός μαθητών ώστε να επιλέξουμε την Ε' Δέσμη που απλά σου έδινε την επιλογή να βγάλεις το λύκειο και μόνο, χωρίς βλέψεις για πανελλήνιες. Οι δε νέοι καθηγητές που μας είχαν έρθει τότε δεν θα έλεγα ότι αγαπούσαν την δουλειά τους μιας και φαινόταν ότι ήταν απλά για να βγάλουν τον μισθό της μέρας και χέστηκαν για το αν καταλαβαίναμε οι αδύναμοι μαθητές. Βρε τι σήκωνα χέρι για να μου το κάνουν λιανά αυτό που δεν καταλάβαινα, αυτοί το χαβά τους. Αυτό που είχαν παπαγαλίσει απ'το βιβλίο τους αυτό μου έλεγαν και ξανάλεγαν.
*Οικογενειακά
Ήταν η εποχή που είχαμε κινήσει διαδικασία για την έκδοση εκλογικού βιβλιαρίου. Σε μερικούς μήνες θα γινόμουν 18 και έτσι πια είχα κι εγώ το λεγόμενο εκλογικό δικαίωμα. Τι τρέξιμο που είχα ρίξει! Τρέχα για να βγάλεις φωτογραφία για ταυτότητα, τρέχα στην κοινότητα του χωριού για πιστοποιητικό γέννησης, τρέχα για χαρτόσημα και τέλος στην αστυνομία. Η δε εμπειρία να μου πέρνουν τα δαχτυλικά αποτυπώματα μου'χει μείνει χαραγμένη στο μυαλό. Λες και ήμουν ...εγκληματίας! Δεν ήξερα ότι ήταν απαραίτητο. Όπως αξέχαστος θα μου μείνει κι ο αστυνόμος που έφτιαξε εκείνο το πρώτο χαρτί αντί ταυτότητας (ήθελε μήνα τότε η έκδοση ταυτότητας), όλο νάζι. Φούστα-μπλούζα-ελαφριά πούδρα!!! Συγγνώμη που το λέω κι έτσι, αλλά ρε παιδί μου, μια τσαχπινιά του έβγαινε! Μετά δεν ξέρω τι τρέξιμο έριξα ακριβώς για το εκλογικό βιβλιάριο, αλλά είχε καταντήσει γελοίο το πέρα-δώθε για υπογραφή και ξαναματα-υπογραφή! Και να'χω και τα φροντιστήρια στο κεφάλι μου! Και φυσικά τον Γιώργο...
*Προσωπικά
Το τι τηλέφωνο έκανα κάθε φορά δεν λέγεται. Απ'το σπίτι το ψιλο-απέφευγα γιατί φοβόμουν μήπως ερχόταν ο λογαριασμός φουσκωμένος και θα είχαν χίλια δίκια για τα χαζο-τηλέφωνα που έκανα μόνο και μόνο για να τον ακούσω και να του το κλείσω. Έτσι η καλύτερη λύση ήταν από το περίπτερο που βρισκόταν κάτω απ'το φροντιστήριο. Ο περιπτεράς είχε βαρεθεί να με βλέπει κάθε λίγο και λιγάκι.
*Διάφορα
Η Γιώτα ήταν συμμαθήτριά μου και κάναμε πολυ παρέα. Σχεδόν κολλητές και η κάθε μία είχε να εξομολογείτε τους 'ερωτές' της. Ο Δημοσθένης ήταν επίσης συμμαθητήτης μας. Πολύ καλό παιδί, καλός μαθητής, όμορφος και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ήταν από εκείνα τα παιδιά που δεν έκανε διακρίσεις σε καλούς κι αδύναμους μαθητές, βλέπετε στα χρόνια μου το είχαμε κι αυτό ειδικά από μαθητές που ο μπαμπάκας τους είχε το χρήμα να ρέει... Ο Δημοσθένης ενδιαφερόταν για την Γιώτα κι από καιρό την πιλάτευε να βγουν για καφέ ή σινεμά, ώσπου τελικά το κανονίσανε... Και η Γιώτα ήταν καλό κορίτσι, καλή μαθήτρια, που λάτρευε τα μίνι και τα χρυσά κοσμήματα. Στο λαιμό της είχε να κρέμονται δύο-τρεις αλυσίδες με σταυρουδάκια κι άλλα διακοσμητικά, τα δάχτυλα των χεριών της ήταν γεμάτα δαχτυλίδια και οι καδένες στα χέρια της έκαναν θόρυβο αρκετό όποτε ήθελε να κρατήσεις σημειώσεις στο πρόχειρό της. Δεν αποχωριζόταν τα χρυσά της με τίποτε. "Θα σε κλεψουν όπως είσαι" την πειράζαμε η παρέα κι εκείνη καμάρωνε. Ήταν εποχή που τα κοσμήματα είχαν την αίγλη τους κι όχι όπως σήμερα που έτσι και δούμε τόσα πολλά σε έναν άνθρωπο τον αποκαλούμε "λατέρνα". Βλέπετε η κάθε εποχή έχει την μόδα της!
